SANATLA MONOLOG

I

Kulaklarımda sessizliğin çığlıkları

Yüzüme esen kimsesiz fırtınalar

Kalbimde kayalara çarpan dalgalar

Dilimde bir türkü

Söylemeye sesimin çıkmadığı

II

Kafamın içinde küçük küçük anılar

Fotoğrafları kayıp

Sahipleri çoktan gitmiş

Bakmaya doyamadığım geçmiş zamanlar

Hasretle selamladığım çocukluğum

Bir anlatabilsem derdimi bir söz daha söylesem, sanki

Sanki her şey düzelecek

III

İçimde sıkışıp duran bir nefes var

Uyurken uyandırmayan, uyanınca uyutmayan

Hayırlara yoruyorum, geleceğe

Ben ki denizlere, dağlara dert anlatmaya çalışan

Durduğu yerde kırk düşünce içinde kaybolan

Hani derler ya

Kırk çakal var aklında kuyrukları değmez

Ya da, böyle bir şeydi işte.

Yorgunum ama

Kafamın içindeki düşüncelerden

Ve pek tabii getirdiği belirsizlikten

IV

İster temmuz olsun ay ister ağustos

Kalbi üşüyünce insanın

Hiçbir ateş ısıtmıyor

Ve ister ocak olsun ister şubat

Hayattaysa sevdikleri,

Yanında nefes alıyorsa hâlâ

Dünyanın en güzel yeri orasıdır.

V

Hem o kadar yakın

Hem o kadar uzağız

Düne, bugüne ve yarına

Bir saniyeyle kaçıyor elimizden

Yıldızlara dokunacakmış gibi

Denizin en derin yeri, elinin altında gibi

Dağların zirvesi ciğerindeymiş gibi…

VI

Ölmekle sadece ölünmüyor Dante

Hiç düşünmez misin gidinceyi

Birinin en güzel çocukluk anıları sende

Unutur musun, ağaçlara çıkıp erik yediğini

Birinin en iyi dostuydun anıları sende

Unutur musun senle içen sarhoşluğunu.

Birinin, en sevdiğiydin sen

Ve en çok sevdiğin, hatırlasana

Gözler nasıl parlar, kalp nasıl çarpar.

Dante, gidemezsin ki

Ölmek demek, bütün anıları alıp gitmek,

Seni en iyi tanıyan ve belki de,

En çok seven kişinin gitmesi demek

Ve düşün sonra yeniden

Ya o giden kişi seninle kalan

Son kişiyse Dante

O zaman, o zaman varlığın ya da yokluğun

Kalır mıydı anlamı.

Hiç doğmamış olmaz mıyız

Hiç yaşamamış

Şimdi gidemezsin Dante, şimdi değil

Benden önce değil.