YORGUN ŞEHRİN İNSANLARI

Darmadağın bir şehrin içindeyim,

Paramparça hayatlar ve insanlar paramparça.

Ya bu şehirde bir şey var yahut dünya alem

istemiyor mutlu insan.

Minibüsün camından akıp gidiyor;

düşlerim ve gerçeklerim.

Düşlerim ve uçsuz bucaksız gökyüzü, güneş sımsıcak

Kediler sayısını bilmediğim rüyalarda.

Bir ağaca yaslı sırtım ve bazen

karşımdan gemiler geçer.

Ardından bir martı süzülür hüzünlü gözleriyle,

Kara bulutlar iner şehrime, engel olamam

ciğerlerime siner isi.

Güneş batar, fırtınalar başlar.

Daha karga uyanmadan evden çıkanlar,

fırtınayla döner evlerine.

Sırtlarında yılların yorgunluğuyla.

Bir sıcak çorba için, bir ömür çalışanlar.

Ve herkes çekilirken evlerine, sokak lambasında

belirir sarhoşlar

Tüm fırtınayı içlerinde yaşayan o deli insanlar

Sonu yokmuşçasına uzanan geceler onların olsun,

Sabahları öten kumrular benim.

Düşlerden düşlere, çatılardan çatılara atlayan kediler,

Meydanda mendil satan çocukların olsun

Uçsuz bucaksız bulutlar olsun dostları

Onlar anlattıkça yağmurlansın şehrin sokakları,

temizlensin hüzünler.